Update argentinie

Lago Roca,
Vrijdag 19 december


De rustdag is ook nog nuttig besteed omdat we een plan hebben gemaakt. Maria heeft een alleraardigste cabana besproken met als enige aantekening dat deze 16km van de bushalte blijkt te liggen en het niet geheel duidelijk is hoe we er moeten komen. We huren dus een auto en na bikkelhard onderhandelen waarbij de gehele trukendoos is aangesproken mogen we de auto om zes uur maandagmiddag terugbrengen ipv vijf uur. En we mogen hem vandaag om twaalf uur al halen. Hiep hoi we gaan Pathogonie in! 'S ochtends vlees maïskolven en sla halen, houtskool en aanmaakhout en na een hartstochtelijk afscheid van hotelhouder Afrika en nadat de gele bal uit zijn garage(!) is gehaald, wat het keukenkastje is onder de wasbak waarin belletje iedere avond haar bal verstopt, vertrekken we in onze Chevy naar Lago Roca. We gaan langs dezelfde route die we woensdag namen naar de Perito Moreno en ook nu zien we talloze condors. De kinderen gaan voor dood op het asfalt liggen om ze te lokken maar de aasvogels stinken er niet in. We karren wat af over het rippio, Argentijnse vakterm voor gravelroad, en na een goed uurtje rijden komen we ter plekke. Hier vinden we een vrijwel verlate camping in het natuurpark. De enkeling die er is wil ons wel zout geven en verteld ons dat ze de avond ervoor door sneeuwbuien de tent in zijn gejaagd en het onaangenaam koud hebben gehad. Wij genieten van de heerlijke stille lokatie. Er wordt gevoetbald, natuurfotografie beoefend en ook nog fatsoenlijk gebbq mbv een ijzerdraardje wat in de as wordt gevonden. Het lamsvlees is meer dan verrukkelijk. Na afloop gaan we nog wandelen een heuvel op, waardoor we uitzicht krijgen op en gletsjer die een meer induikt. Vermoed dezelfde van woensdag en we uitzicht hebben op het Lago Argentino. Een paar Fransen die de berg afkomen weten ons nog te vertellen dat ze 's ochtends een Puma in de bosrand hebben gezien. We turen vol interesse naar het bos maar zien er helaas geen. Bij terugkomst blijk ik de lichten van de auto niet te hebben gedoofd en hoewel we nauwelijks twee uurtjes weg zijn geweest verrekt de Chevy om te starten. Met vereende krachten weten we de auto te keren, Anne achter het stuur, zodat deze met de neus naar beneden komt te staan. Maria neemt nu het stuur over, ze heeft veel ervaring hiermee, en samen met de kinderen wordt de auto naar beneden geduwd. Feilloos weet Maria de auto te starten. We kunnen op het hotel aan!

Lago condor
Zaterdag 20 December


Zijn net aangekomen in een camping buiten el chalten. Niels en ik gaan bijna direct na aankomst vertrekken om een wandeling te gaan maken. snel even een leuke wandelroute
gezocht de keuze word Lago condor, duurt normaal anderhalf uur en komt uit op Lago waar je een mooi uitzicht hoort te hebben. als we vertrekken weten we niet zeker waar we heen moeten en lopen we eerst een stuk de verkeerde kant op. pas toen Niels een bord zag ontdekten we dat de verkeerde route hadden en op dat bord stond ook welke dieren je daar kunt zien waaronder de poema en een specht, waar ik de naam niet van weet maar wel dat het de grootste is van zuid Amerika waar ik er toevallig twee van achter het bord waar Niels en ik op keken langs zag vliegen. je kon er ook nog heel veel vogels zien waaronder de condor die een spanwijdte van drie meter heeft en daarmee de grootste van alle vogels is. toen we eindelijk de juiste wandelroute hadden gevonden konden we vertrekken. Het begin van de wandel route waren aan beide kanten takken neergelegd. Het pad was ook aangegeven met gele bordjes. na een tijdje kwamen er een soort Isabel vogeltjes, ik noem ze zo omdat ze bijna harder kunnen krijsen dan Isabel. van af daar was het nog maar tien minuten wandelen naar uitzichtpunt, toen we bij het uitzicht punt waren bleven we er maar heel even kijken en rusten. Het zat er namelijk onder de muggen, het was dus dom dat we geen deet mee hadden genomen. toen Niels en ik weer terug gingen raakten we maar een klein stukje verdwaald omdat we het pad kwijt raakten. We wisten dat het pad ergens naar beneden moest, het waren steeds kleine steile afdalingen. na een keer afdalen werd de volgende afdaling erg stijl dus bleven we een beetje langs de rand lopen, om een punt te vinden waar we beter naar beneden konden. Toen we naar dat Punt op zoek waren zag Niels beneden ineens een geel bordje, waardoor we wisten dat we nog maar een keer hoefden af te dalen om het pad te vinden. Toen we een mooi punt om af te dalen gevonden hadden, gingen we naar beneden het was als nog wel stijl maar toch was het niet zo moeilijk om af te dalen. Toen het gelukt was om af te dalen duurde het niet lang voordat we het pad weer gevonden hadden. Van af daar waren we ongeveer op de helft van de terug weg, van af daar raakten we niet meer verdwaald. alleen raakten we nog een keer het pad kwijt, maar doordat we wel de gele bordjes zagen vonden we het pad zo weer terug. Van af daar geen bijzonder heden en nog een hele fijne wandeling.



Een mooie wandeling
Zondag 21 december

Eigenlijk zou Isabelletje dit verslag schrijven maar traumatische herinneringen aan deze wandeling weerhouden haar ervan. Floris heeft zijn samenvatting van deze heerlijke plek waar we nu zitten al gegeven: geen WiFi, geen elektriciteit, niks te doen! Isabel wil desgevraagd wel haar visie op een droom vakantie geven: heerlijk thuisblijven! Nu ja we zijn hier en mij bevalt het geweldig. Het is zelden dat je nog zover van onze moderne leefwijze kunt komen. Zelfs in de berghutten in de Alpen wordt een spa en muziek de mode. Hier is gewoon beperkt stroom en een stofweg die ook nog maar 20 jaar oud is. Het gebied is onderwerp van conflict geweest tussen Argentinië en Chili en in de jaren 70 zijn er schermutselingen geweest. Argentinië heeft toen 25 families overgeplaatst en neergezet in carrevorm in dit uitermate onherbergzame gebied. Dit is nu een toeristenwalhalla geworden en er wordt leuk verdiend aan alle romantische buitenlanders die op het ijzige zuidpuntje van de wereld wensen te wandelen en klimmen.
Vol goede moed vertrekken we 's morgens. Na 100 meter laat Isabel weten dat ze moe is en na 200 meter kondigt ze aan dat ze niet meer verder wil en gaat liggen om haar mening kracht bij te zetten. Op alle manieren wordt er onderhandeld en het wordt nu ook voor de ouders een mentaal uitdagende tocht. Floris en Anne rennen vooruit en tekenen op het pad aanwijzingen. We lopen door en oud loofbos zien en horen veel onbekende vogels en zo af en toe zien we een glimp van de geweldige Finse Roy. Na twee uur wandelen komen we bij het uitzichtpunt vanwaar we een mooie blik werpen op de gletsjer piedra blanca die zich in een meertje laat glijden. De rest van het gezin laat weten dat dit hun eindpunt is en ze terugkeren. Ik mag verder en loop door voor een fantastische wandeling, eerst gaat die omhoog langs een redelijk steile helling vol met Japanse Franse en Israëlische toeristen. Dit leidt naar een mooi uitzichtpunt waar gletsjer en sneeuw zich in een ijsblauw meertje laten gaan en aan de andere zijde het Lago Argentino te zien is met ijsblokken. Het is hier wel wat druk en ik ben blij als ik mag afslaan om aan de andere zeide van de Rio Branco terug te keren. Nog een enkeling tegengekomen en voor de rest heerlijk gewandeld en en beetje gemijmerd over van alles en nog wat. De dag afgesloten met een romantisch etentje met Maria in het estancia restaurantje wat speciaal voor ons open is en ons met een haardvuurtje ontvangt.


De waterval bij El Chalten
Maandag 22 december
Nou daar gaan we dan een ritje met de auto.We gaan naar de waterval.
Daar zijn we dan bij de waterval even een stukje lopen,daar zien we een klimboom.
Nou dan gaan we klimmen o nee,die tak bij Anne wiebelt .B O E M Anne is gevallen.
Nu doet haar duim heel pijn (oei) Dan gaan we verder,hee daar ziet Anne een mooie wandelstok (dat is handig).
xxxxxxxxxxIsabel en Anne

Verder naar El Bolson
Dinsdag 23 december

Er is weer een reisdag op de agenda. Weinig bijzonder. 'S ochtends nog even langs de meerkant gelopen en gezocht naar een windvrij plekje. 'S middags met enige vertraging gearriveerd in Bariloche. Met een huurauto door dit alpenachtige landschap gereden en gearriveerd in ons nieuwe onderkomen wat een dependance van de Efteling had kunnen zijn inclusief kabouters Anton piek sfeer en Rien poortvliet tafereeltjes. Not our cup of thea maar de kinderen vinden het prima. We eten pasta en zoeken enigszins moe gereisd het bed op.


Kerstavond in Puelo Ranch
Woensdag 24 december

Zo this is Xmas,
Donderdag 25 december

Vrijdag 26 december
We zijn opgestaan,en gaan eten.
Dan gaan we (natuurlijk) weer in de auto.
Eindelijk we zijn er.